Coppitoer

Coppitoer

Zondag 11 mei was de tweede toertocht gepland door de commissie. Naast Johan, Jan en Nico rijden ook Sylvester Jansen en Lex Vilier mee, mannen uit het Valburgse kamp.

Herpen is een typisch Noord-Brabants dorpje: kerk en kroeg rond een plein: kan niet fout gaan. Inschrijven, fiets pakken, helm op, spullen mee en rijden maar!

Deze keer is het weer nogal onstuimig. De route is behoorlijk draaien-en-keren, mooi langs houtwallen, door weilanden en langs oude bosranden met vaak dito oude kleine boerderijtjes. Kenmerkend is een soort ‘heenreis’ richting Olland bij Boxtel en daarna weer terug. Blijkt ook dat je vanaf die plaats kunt starten, waarbij Herpen het keerpunt is.

Halverwege die eerste helft sluiten we aan bij een groepje van circa 6 renners die een iets hoger tempo hebben dan wij met ons rustige tempo van 30-33 km/h. Gaat wel lekker zo (36 km/h plus), maar het kost veel meer energie doordat we steeds bij bochten afremmen en daarna flink moeten aanzetten. Het gevolg van het draaien-en-keren…

Vlak voor de rust schiet ineens Nico’s zadelpen in de buis; het zadel staat op smurfhoogte, niet echt iets voor Nico. Maar gelukkig blijkt het nog maar 100 meter te zijn voor de koffie, rijdt Nico ‘en danseuse’ de eerste helft uit. Snel het zadel weer op hoogte, met enige (angst)zweetdruppels want een carbon pen in een carbon frame, dat komt nogal nauw. Welk moment-Nm is nodig en hoe schatten we dat. Als dat maar goed gaat.

Dan begint het te regenen en gaan we snel naar binnen voor koffie/thee (Johan) of chocomel met een punt Brabantse appeltaart.

Dan maar even wachten tot de buien voorbij zijn…of liever gezegd de hagelbui! Het is mei en het weer laat zich niet voorspellen. Na even wachten trekken we allemaal ons regenjack aan en vervolgen onze weg. Dan is ’t weer nat, dan is ’t weer droog. Het tempo is in ieder geval een stuk lager dan de eerste helft van deze toertocht.

Dat de energie met dit natte weer eerder uit je lichaam trekt dan bij een zonnetje voelen we alle vijf, maar Lex het meest, hij had dit jaar nog nauwelijks gefietst. Dan is het al knap dat hij standaard zo’n tempo heeft, eten doet-ie ook goed, maar de laatste 25 kilometer zijn eigenlijk (net iets) te veel. De analyse achteraf heeft aangetoond dat het allemaal komt door het volgen van de snellere groep in het eerste deel van de tocht (soort A-plus tempo). Dat voelen er meer van ons. Stoppen, eten en drinken (er is ook ’n ander die vocht tekort komt, getuige enige krampjes) en verder, wat meer op de ‘automatische piloot’ lijkt: uitrijden is belangrijker dan een hoog tempo.

We kijken met een voldaan gevoel terug op deze rit. Het is een mooie rit, maar door het vele bochtenwerk twijfelen we of we deze nog eens zullen rijden. Maakt in 2020 waarschijnlijk plaats voor een nieuwe toertocht die we nog niet gereden hebben.

Nico